Mavi gri- altüst olmuşum.
İle başladık bu akşama. Oda arkadaşım sevgilisiyle görüşmeye gidiyor. Yazın da tatile gitti yanına.
Ben, o benim şehrime bile gelse gidene kadar diken üstündeyim. Bundan üç sene umarsızca çıkıp gitmiştim. O zaman daha az seviyordum üstelik. Başka biriydi. Ama yapabilmiştim. Şu an yapamıyorum. Korkuyorum. Başıma her an her şey gelebilir gibi hissediyorum. Ben de istiyorum onun şehrine gitmek. Onun her gün geçtiği güzergahtan geçmek. Sürekli görüntülü konuştuğumuz o sokağı görmek... en çok tatmak istediğim yemekleri onunla yemek.. o denizi beraber seyretmek.
Ama cesaretsizim.. korkuyorum. Hep bir açıklama yapmak zorundayım aileme çünkü. Yedi yirmi dört aramıyorlar ama öyle saatlerde arıyor öyle sorular soruyorlar ki.. o korku içime işlemiş. Öyle destek arkadaşlarım da yok.. gitsem hani. O zaman ki lunayı tebrik ediyorum. Keşke şimdi de o cesaretim olsa bir anda çıkıp gitsem. Yapabilsem bunu. Ama olmuyor. Sanki cam bir fanusta bu şehre hapsoldum. Sebebi de düşüncelerim. Onunla farklı yerler görmek istiyorum. Farklı aktiviteler yapmak. Ama hiçbiri olmuyor. Her sevdiğim şeyde bir engel çıkıyor. Vazgeçiyoruz yine hapsoluyoruz. Velhasılı ben gidemiyorum.
Yüzde bir şarjımla yangın merdiveninde öylece oturuyorum. Müziği de kapattım. Onu da aradım açmadı. Odaya gidip valiz hazırlamasını da görmek istemiyorum öyle bir şey işte.
Sıradaki sigaram en çok bana gelsin.