Lisedeyken bodrum katta bir ev almıştık. Küçük ve basık bir evdi. Nefes alamıyordum çoğu zaman ( pencereleri de küçüktü ). O evden o kadar çok kurtulmak istiyordum ki, ne olursa olsun bu evden taşınalım diye düşünüyordum. Yıllar geçti ve o evden taşındık, iki balkonlu ( ikisi de kapalı, tam istediğim gibi olmasa da balkon sonuçta) , iki cepheli bir eve taşındık. Çok mutluydum, heyecanlıydım. Ama...
Ama hayatım bu eve taşındıktan sonra boka sardı. Bu evde ağır depresyon sürecimi atlattım, her kötü anımı bu evde yaşadım. Büyük kavgalar, bunalımlar... Travmalarima yenileri eklendi bu evde. Bu sebeple de, başka sebepler de var, şehir dışında okumak istedim. Depresyondan çıkıp, lisanstan mezun olmaya niyetlenerek tercih yaptım. Bu defa da, ülkenin en boktan okuluna yerleştim. Bir yıl pandemide, bir yıl da yüzyüze okudum. Döndüm dolaştım , gittim, tecrübe ettim ama benim nefesimi kesen yere, şehre ve okula geri döndüm bu yıl.
Ama bir şey oldu, ben kürkçü dükkanına döndüğümü kabullenmeye çalışırken bir şey oldu.... Aile evinden taşınmama, başka şehre yerleşmeme az kaldı. Hayatımı sıfırdan kurmama çok az kaldı. Neler olacağı konusunda hala netleşmeyen şeyler var. Beklemedeyim.