Bu sefer biraz daha farklı bir sebeple bu başlıktayım. Kpss'ye giren arkadaşların malumudur yarın sonuçlar açıklanacak, sonucum iyi veya kötü gelir bilmiyorum sadece bir durum değerlendirmesi yapmak istedim.
Korona süreciyle beraber ilk defa bu kadar uzun süre ailemle beraber kaldım ve vakit geçirdim. İlk başlarda inanılmaz zordu onlar için de benim için de ve birbirimize alışmamız da kolay olmadı. Bir buçuk senelik bir depresyon süreci ve bitmek bilmeyen panik atakları krizleri benim için işleri daha da zorlaştırdı. Sonra durup düşündüğüm de aslında tek suçlunun ailem olmadığını anladım ve onlara hak vermeye başladım. Onlar sağ olsunlar bu uzun kpss süresince hep yanımda oldular. İtiraf etmek gerekirse hiç kolay biri değilimdir evden de çıkamadığımdan ve sürekli ders çalışma durumundan daha da hırçınlaştım iki kelamı kavgasız bağırıp çağırmadan anlatamaz hale geldim. Allah var tüm bu durumlara annem ve babam katlandı. Bazen kapı arkasından benim bu durumumdan yakındıklarını duyuyordum ve haklıydılar da ama o kadar stres altındaydım ki dönüştüğüm kişiliğin farkında bile değildim. Zihnimi yavaş yavaş toplayıp daha sakince düşündüğümde aslında anne babamın bana ne kadar müsamahalı davrandıklarını daha net görebiliyorum. Onlar bu duruma alıştılar ve ses çıkarmadılar hep alttan aldılar beni, yıllık izninde eve gelen abimle hemen sürtüşmüştük iki gün dayanamamıştı bana halbuki annem babam hiç ses bile çıkarmıyorlardı. Bu arada ailemle aramın düzelmesinden sonra anksiyete krizlerim de baya baya düzelme oldu ilaç kullanmaktan son anda virajdan döndüm resmen. Kendimi de eskiye nazaran çok çok daha iyi hissediyorum.
Şimdi yarın sonuçlar iyi veya kötü gelir bilemiyorum, ben elimden geleni yaptım bu konuda içim rahat ve ailem de bana inanılmaz destek oldular. Onlara her şey için o kadar müteşekkirim ki. Şimdi buraya yazdım birazdan gidip onlarla konuşacağım ama ağlamadan nasıl konuşacağım bilmiyorum. İnşallah ağlamadan yapabilirim bu konuşmayı.