Bugün yine o gün, doğum günün. Müsadenle son 6 senedir her 12 Ekim'de yaptığım gibi bugün de buraya içimi dökeceğim. Bugün her günden farklı, bu yazı bu başlığa yazdığım her yazıdan daha farklı. Çünkü bu seni tanıdığım günden beri seni sevmediğim ilk doğum günün. Evet, nihayet oldu. Sevmiyorum artık seni. Sevmeyi bırakınca bu azap bitecek sanıp sevmeyeyim diye gecelerce ağlaya ağlaya ettiğim dualar kabul oldu. Ama unuttuğum bir şey varmış; birini 7 sene sevince, dur durak bilmeden ölü birini hayallerinde yaşatmaya çalışınca, gittiği dünyayla savaşınca, bütün ömrün pahasına gücünün tamamını sesini unutmamak için harcayınca eninde sonunda sevgin de bitince geriye bir harabeden başka bir şey kalmıyormuş. Şimdi ne önemi var seni sevmememin? İçim bomboş, onaramadığım boşluklarla dolu, zifiri karanlık, kör bir kuyu. Hiçbir şey değiştirmedi seni sevmemek, ben yine hep o yorgun hep o bitkin insanım. Tükendim. Tüketti beni senin ölümün. İçime ektiğin korkulardan bahsetmek dahi istemiyorum. Birine karşı en ufak bir şey hissetsem geceler boyu rüyamda ölümünün farklı versiyonlarını görüyorum. Bana bunu niye yaptın? Görüyorsun ya işte, şartlar ne olursa olsun, seni sevmesem dahi bu soruyu sormaktan alamıyorum kendimi.
Bu sefer çok uzatmayacağım, çok yorgun ve bitkinim. Seninle olan savaşımı kazandım. Yenik bir zafer. Artık seni sevmeyen ama çoğu duygusunu yitirmiş, geriye sadece acıları ve korkuları kalmış biriyim. İsterdim ki senden sonra birini sevmek canımı bu kadar acıtmasın ve korkutmasın. Belki zamanla bu da geçer, ama umarım bunun geçmesi de 6 yıl sürmez. Ömrümden çaldığın 6 yıllar eskisinden daha önemli çünkü.
İyi ki doğmuştun, iyi ki vardın. Ama keşke seni hiç tanımasaydım.