benim bipolar bozukluğumu tetikliyor bu çocuklar.
her sınıfta, içeri girdiğimde ya allah, bismillah diyorum. o minnak suratlar var ya o minnak suratlar. sevsem mi, çıldırsam mı arada kalıyorum. yarım metre boylarıyla dünyayı ayağa kaldırıyorlar yav. ama öyle de tatlılar ki eşşşekler, kıyamıyorum hiç. pıtı pıtı dolanıyolar etrafımda, otur yavrum yerine demekten bir hal oldum. fark etmeden üzerine basacam o olcak.
ya bi de benim zihinsel engelli öğrencilerim de var. en çok onlarda böyle oluyorum. asssla laf dinlemiyorlar ve genelde bana bağırıyolar çünkü konuşamıyorlar ama öyle tatlılar kii. hele bi tanesiyle iletişimimiz genelde alooğ alooğ. sadece aloğğ aloğğ diyo bana, ben de ona alooğ alooğ diyorum gülüyo.
hem azarlıyorum hem seviyorum. kızdırınca hemen gelip sarılıyorlar. hilemi de çözmüşler eşşekler.
hele o kız çocukları. annemi istiyoğmm diye ağlayan kız çocuğuna, ya sen ne güzel olmuşsuun bugün, o elbisen ne kadar güzelmiş, bayıldım diyorum. anında susuyo. mutlu mutlu oturuyo yerine. ısırcam hepsini bi gün, az kaldı.
ayyy analık damarım kabardı yine.
sevimli olmasalar asla çekilecek dert değiller.