yavaştan sonbaharın geldiğini duyuran hafif esintili bir akşamda evimin balkonuna kurulmuş piknik sandalyeme oturuyorum. çamaşırları hep sağa asmışım ki görüş alanımı kapatmasın.karşımda bulutlu bi gökyüzü ve bulutların arasında bir saklanıp bir görünen aydede.
elimde kaçıncıya döndüğümü bilmediğim Nohut Oda.ilk hikayesinden doz almadan böyle akşamları esgeçmem. en sevdiğim kitap. bir kitap kaç kere okunur, bir hikayeden neden sürekli bir doz alınır bilemem.
hırkamı giymemişim,sadece karnıma örtmüşüm rüzgar almasın da ağrımasın diye.ayağımda terlikler.hem üşümemeye hem yanmamaya gayret eder bi haldeyim.sonbahar bu demektir zaten,bilirsiniz.