En sevdiğim iz..
Daha acının sadece bedenen olduğunu düşündüğüm zamanlardı. Çok küçüktüm. Okula gitmiyordum. Büyükler bizim evde bizde komşularımızın evindeydik. Taştan bir çeşmeleri vardı. Oraya çıkıyor asma dalına tutunup tarzan geliyor oynuyorduk. Kimse de biz tarzan değiliz düşeriz demedi :) Sıraya girmişiz çeşmenin minicik tezgahında. Tabi arkamdaki sabırsız ben dala tutunmadan beni itince tarzan falan kalmadı ortada :) merdivenleri de çimontoydu köşeleri sivriydi çenem köşesine denk geldi tabiki. Ah minik bedenim o zamanlarda başlamış şansızlığım da farkına varmamışım ;) tabi elim çenemde eve götürdüler beni. Ben salya sümük ağlıyorum. Avucum kan dolmuş. Hemen dayımı aradı annem babam Arabistandaydı. Her ayrıntısını hatırladığım bu anının her ayrıntısını anlatmak istiyorum.. Araba şahin beyazdı. Dayım geldi aldı bizi. Annem önde bende ayaklarının dibinde yere oturdum. Çenemi tutuyor benim. Sağlık ocağına gittik tabi yakındı. Bir hemşire mi , doktor mu anneme izi kalır burda dikiş atarsak hastaneye gidin dediğini hatırlıyorum. Annemin de tabi iz falan umrunda değil daha fazla ağlamayayım acı çekmeyeyim, kanamam dursun istiyor. Olsun dedi. Yatırdılar beni. Çok ağlamıştım dayım ellerimden annem ayaklarımdan tuttu. Acımı hatırlamıyorum. Zamanla unutuluyormuş bazı acılar diye özlü sözde yazayım :) Neyse bana balon verdiler. Yolda da annem ne olur ağlama artık söz bak sana dükkanı alacam diyordu :) tabi acı geçince söylenen sözleri hatırladım eve dönerken kocaman bir siyah poşetle eve geldik. Bir sürü abur cubur var içinde. Annem dar girişimizde bir kilim açtı. Oturdum çenem dikişli. İpler pamuklar var bir şey yiyemiyorum. Bir bisküvi açmışım zar zor ağzımda eritip yiyorum. Tabi çocuk olduğum için mi bilmiyorum ama gözüm doymuyor. O zamanlarda zayıf bir şeyim yani. Çok bir şey zaten yemiyorum. Anneme dönüp hani dükkanı alacaktın dedim o en büyük battal boy içi abur cubur dolu siyah poşete rağmen :) Annemde dükkan bizim artık sen istediğini al bize olduğunu söyle dedi. Ki bugüne kadar hiç bir zaman borç yapmamış bir annem var. Nefret eder borçlanmaktan para yoksa yoktur almazdı ama borçta yapmazdı. Şimdi aklıma geldiğinde en çok bu hüzünlendirir beni. Bende zaten hiç gidip bir şey almadım. Aylarca yetti bize o poşet :) izi ömür boyu kalacak bir anıdır bende. Şanslıyım ki küçücük olmama rağmen her detayını hatırlıyorum. İzi gibi anısı da ömür boyu sürecek, hissettirdiği her duygu da.. Acı duygusu hariç :)