çocukluktan kalma yara izleri

sol bacağımda bir parmak kalınlığındaki muhteşem yarık 7 yaşındaydım ve durdurulamaz bir yaramazım iflah olmayan sürekli aklında şeytani fikirlerle etrafa herkese eziyet olan bir veledim işte babam hariç ailece köye gitmişiz dedemlere yazı orada geçireceğiz dedemlerin evi de nasıl güzel koca bir avlusu var avlunun içinde bir su kanalı ileride kanal dereye dökülüyor kanalda derede bahçeyle birleşiyor koca koca ağaçlar falan görsel harika çocukken resim çizerdik ya bir ev bir kanal ağaçlar falan dedemlerin evi tam o ev işin birde kanalın üstünde salıncak yapmışlar suyun üstünde sallanıyorsun yani koca dedem evdeki ve etrafındaki herşeyi muhteşem uyum içinde dizayn etmiş gelelim yara izime o lanet salıncak belki de çocukluğumda bir yara izinde en masum olduğum andır o an tüm ev ahalisi avluda oturuyor yengeler dayılar teyzeler kuzenler falan bende salıncakta sallanıyorum annem biraz sonra elinde komşunun benim yaşlarım da bir kız çocuğuyla gelip yana kay beraber sallanın huysuzlukta yapma demesiyle vuku bulacak olaydır benimde isteksiz bir biçimde yana kayıp yer açmam ve oda ne dehşet bir ağrı ne olduğunu anlamak için ayağa kalktığımda daha da şiddetlendi meğer salıncağın yan tarafında demir varmış ve bacağıma bildiğiniz saplanmış ayağa kalkmamla daha da bacağımın yırtılmasına sebep olmuşum sonra mı yardım çığlıkları avaz avaz ağlamam ne mi oldu tüm yaz sadece suya ayaklarımı sokma mecburiyetinde kalıp koca bir yaz tatilim mafoldu

Benim de var gördükçe üzülürüm belki o yara olmasaydı Galatasaray’da oynuyor olabilirdim. 14 yaşımda babama yalvar yakar Galatasaray’a seçmelere götürmüştü heyecan vardı tabi taraftarı olduğun takıma seçmelere giriyorsun Drogba’nın idman yaptığı sahada maça çıkacaksın 3 maç eleme usulü olacağını söylediler mevkim forvet arkası benden hariç 5 tane forvet arkası adam çıktı adamımız olmadığından forvet arkasına yedek başlayacağıma bende sol kanat dedim alışık olmadığım bi mevki ama ilk elemeyi başarıyla geçtim. İkinci maçta ise bir futbolcunun hiçbir zaman olmasını istemeyeceği bir şey oldu sakatlandım müdahalenin ardından bacağım sekmeye başlamıştı devamda etmeye çalıştım ama ne fayda seke seke bu maçı bitirsem son maç var. Kader diyorum hep bana o müdahaleyi yapan Galatasaray’da oynuyor benim de Galatasaray hayalim bitti.

İlk okula gidiyoruz sanırım. Belediyenin itfaiye aracı evin olduğu bölgeden geçiyor. Bizde iki üç arkadaş aracın arkasından koşuyoruz. Sonra gaza gelip arka kısmına çıktık aracın, şoför bizim bindiğimizi görünce hızlandı (şerefsiz) bizde o korkuyla aşağı atladık asfaltın üzerine kollar bacaklar hep soyuldu tabi. Sağ ve sol kolumda hâlâ izini taşıyorum. Not: Her baktığımda seni anıyorum şerefsiz itfaiyeci. 7-8 yaşındaki çocukları öldürmeye teşebbüs değil de ne bu?

bir insanın damağının içinde bile kocaman bir dikiş izi olmaz yaa :(

Vücudumun çeşitli yerlerinde izler var. Bisikletten düşmüştüm elime dikiş atılmıştı mesela ya da dizimde çizikler ama asıl bir yara var ki görünmeyen ruhumda işte o en fenası. Kırık, yaralı, umutsuz bir kalp ruh. Kaç yaşına gelirse gelsin geçmeyen dinmeyen azalmayan. Sızısı bazen artıyor bazen azalıyor ama hep ruhumda.

orta parmağımı yamuk dikmişler. el hareketi çekince çok estetik duruyo xhdjdh

Vücudumun hemen her yerinde mevcut olan yara izleridir. Bu izler çok hareketli ve muazzam bir çocukluk yaşadığımın göstergesidir. Tamam, tamam biraz yaramaz bir çocuktum kabul ediyorum. :))

sol yanımdaki ağrı… ah canım anam.

adana’da iken salıncağa çarpmam sonucu alnımda oluşan o yarık. kan revan içersinde beni hastaneye götürmeye çalışan teyzelerimin kardeşimi orada unutmaları da trajikomik bir olay. sanırım hafiften geçmeye başladı ya da ben göre göre alıştım artık gözüme çarpmıyor. adana’ya olan nefretim de o günden başlamış herhalde. hâlâ devam ediyor

Bir 23 nisan günü köydeyiz. Acayip rüzgar var yıkılıyor ortalık. Rüzgar hafifledikten sonra dışarı çıkmak istemiştim. Kapının önünde ayakkabılarımı giyerken 2 katlı evimizin çatısından kafama kiremit düştü. Babaannem kan içinde kaldığımı görünce kanama dursun diye şekeri boca etmişti kafama. Sonra dedem sağlık ocağına götürdü beni ama resmi tatilden dolayı kapalıydı sanırım. Öyle kaldı sonra. Saç diplerimin ilerisinde biraz açıklık var. Şimdi olsa zibilyon tane röntgen falan çekilir. Gelişine büyümüşüz valla

bi gün evde deli gibi koşarken annemin eteğine takılıp düşmüştüm ama yere değil kenarda duran sandığın köşesine. sonuç olarak kaşım yarıldı ve hâlâ izi duruyor. kaşım çizikli.

Yaşımın kaç olduğunu hatırlamıyorum ama ortalama 5 diye düşünüyorum. Toptancıya gelmişiz, market arabasını çekmişim altıma fırfır dolanıyorum bizimkilerin peşinden ve hız yapsın diye tekerin üzerindeki demire basıp ayağımı yerden kesiyorum. O tuttuğumuz demir çubuk paaat diye devrilip gözümün kenarına çarpıp gözümün kenarında yarım ay şeklinde bir iz bırakmasın mı.. Hala duruyor izi.

En sevdiğim iz.. Daha acının sadece bedenen olduğunu düşündüğüm zamanlardı. Çok küçüktüm. Okula gitmiyordum. Büyükler bizim evde bizde komşularımızın evindeydik. Taştan bir çeşmeleri vardı. Oraya çıkıyor asma dalına tutunup tarzan geliyor oynuyorduk. Kimse de biz tarzan değiliz düşeriz demedi :) Sıraya girmişiz çeşmenin minicik tezgahında. Tabi arkamdaki sabırsız ben dala tutunmadan beni itince tarzan falan kalmadı ortada :) merdivenleri de çimontoydu köşeleri sivriydi çenem köşesine denk geldi tabiki. Ah minik bedenim o zamanlarda başlamış şansızlığım da farkına varmamışım ;) tabi elim çenemde eve götürdüler beni. Ben salya sümük ağlıyorum. Avucum kan dolmuş. Hemen dayımı aradı annem babam Arabistandaydı. Her ayrıntısını hatırladığım bu anının her ayrıntısını anlatmak istiyorum.. Araba şahin beyazdı. Dayım geldi aldı bizi. Annem önde bende ayaklarının dibinde yere oturdum. Çenemi tutuyor benim. Sağlık ocağına gittik tabi yakındı. Bir hemşire mi , doktor mu anneme izi kalır burda dikiş atarsak hastaneye gidin dediğini hatırlıyorum. Annemin de tabi iz falan umrunda değil daha fazla ağlamayayım acı çekmeyeyim, kanamam dursun istiyor. Olsun dedi. Yatırdılar beni. Çok ağlamıştım dayım ellerimden annem ayaklarımdan tuttu. Acımı hatırlamıyorum. Zamanla unutuluyormuş bazı acılar diye özlü sözde yazayım :) Neyse bana balon verdiler. Yolda da annem ne olur ağlama artık söz bak sana dükkanı alacam diyordu :) tabi acı geçince söylenen sözleri hatırladım eve dönerken kocaman bir siyah poşetle eve geldik. Bir sürü abur cubur var içinde. Annem dar girişimizde bir kilim açtı. Oturdum çenem dikişli. İpler pamuklar var bir şey yiyemiyorum. Bir bisküvi açmışım zar zor ağzımda eritip yiyorum. Tabi çocuk olduğum için mi bilmiyorum ama gözüm doymuyor. O zamanlarda zayıf bir şeyim yani. Çok bir şey zaten yemiyorum. Anneme dönüp hani dükkanı alacaktın dedim o en büyük battal boy içi abur cubur dolu siyah poşete rağmen :) Annemde dükkan bizim artık sen istediğini al bize olduğunu söyle dedi. Ki bugüne kadar hiç bir zaman borç yapmamış bir annem var. Nefret eder borçlanmaktan para yoksa yoktur almazdı ama borçta yapmazdı. Şimdi aklıma geldiğinde en çok bu hüzünlendirir beni. Bende zaten hiç gidip bir şey almadım. Aylarca yetti bize o poşet :) izi ömür boyu kalacak bir anıdır bende. Şanslıyım ki küçücük olmama rağmen her detayını hatırlıyorum. İzi gibi anısı da ömür boyu sürecek, hissettirdiği her duygu da.. Acı duygusu hariç :)

Kamyona takılırkene güzel bir yarık yedik sırtımıza. Orospu çocuğu kamyon şoförü takıldığımızı farkedince daha çok gaza basıyordu aminakodugum kahpe ya aklıma geldi açacağınız başlığı sikim. Bir de ani fren yapıyordu amcik, amina cakim kamyoncu.

Bir gün okul bahçesinde geziyordum hoca çağırdı dedi memet gel dedim buyrun hocam dedi kalem çıkar belimden 7.65liği çıkardım.. dedi çıkar defter... mahkeme kağıtlarını çıkardım dedi çıkar harita..! işte güzelim orda senin bana bıraktığın 3-5 jilet yarası var ya..! işte onları çıkardım. hoca dedi bunlar ney dedim 3-5 jilet yarası.. sanki sanırsınız ki psikopatın allahı !!! ama bilmezsiniz ki o 3-5 jilet yarası ela gözlü sevdiğimin hatırası çal keke çaaal…

Anlat anlat bitmez her sene en az 5 yara izi eklenmezse bir sorun vardır.

Fiziksel olması şart mı?

Eğer sevgilinin yüzündeki minik bir izden bahsediyorsak, evvela "inşallah travmatik bir hikayesi yoktur" diye içten dua edilir. Hemen akabinde hikayesi dinlenir, uyumlu reaksiyon verilir ve yeri geldiğince minik minik öpülür.

Ilki kucukken agzimin kenarina örgu şisi sokmusum onun izi var biri de kuzenim yanlislikla kafama sopa vurmustu onun yara izi var

Elimde bir dikiş izi var... Cam bardak kırılıp elime girmiş. Dikişi atarken iki farklı yere dikiş atmışlar, ortada bir tane yıldız var resmen :) Yaklaşık 20 yıldır benimle...

Sağ ve sol elimin baş parmakları kırık küçükken top oynarken kendini Ronaldinho zanneden hayvanın tekinin iki elime basması sonucu parmaklarım kırılmış tabii o zamanlar doktor, hastahane, alçıya alma nerede bizimkiler o zamanlar ordinaryüs, profesör doktor olan mahallenin kırıkçısına götürmüşler oda kendi çapında birşeyler yapmış daha doğrusu yapmaya çalışmış kör gözünü siktiğimin herifi, sonra parmaklarım bir acayip ve değişik bir şekilde olunca doktora götürmeyi akıl etmiş bizimkiler doktor yanlış kaynamış yeniden kırıp kaynatacağız falan demiş garip anam çilekeş anam bu durumu kabul etmemiş bunu o gün bugündür parmaklarım yamuktur ara ara bakıp hala o kırıkçıya küfür ederim, kör gözüne soktuğumun ibnesi

Herkes şuram kırıldı buraya bu kadar dikiş atıldı falan demiş. Benim çocukluktan kalma yara izim dışarıdan görünmüyor. Ama en derinlerede bir yerde hala orada duruyor. Ne iyileşmesini biliyor ne dolu dolu kanamayı.

Sağ kaşımın üstünü yardığım için orada minik bir iz var. Bad boy kılıklı kankam bakıp "keşke bende de olsa o izden" dediği günden beri nedense çok severim.

yüreğimde sigara yanıkları var. arada hava akımı oluyor sızlıyor, pompaladığı kan o deliklerden mideme doluyor falan. sonra midem bulanıyor.

Plastik topun içindeki Pikachuyu özgürlüğüne kavuşturmak istemem parmağımda derin bir bıçak izi ile sonuçlanmıştır. Hâlâ zıplayan plastik toplardaki oyuncakları çıkarma isteğini bastıramadım içimde. Ben küçük bir kızım , zararsızım. Zararım biraz kendime ..