Ömrüm boyunca bayılmayı çok merak etmişimdir. Hayatımda bir defa bayılmanın eşiğine geldim, ikisinde de bayılacağımı hissedip hemen önlemimi aldım. İkincisi ise bugün oldu
Bugün olan olaya gelecek olursak; metrobüsle bakırköye gidiyorduk. Metrobüs dolu değil, sıcak değil, ter kokusu falan yok. Yani fenalaşmamı gerektiren bir durum yok. Ay yavaş yavaş vücut ısım artmaya başladı. Kulaklarımdan uğultu gelmeye midem bulanmaya başladı. Yengeme dedim ki “çabuk inelim hiç iyi değilim” metrobüs kapısına doğru giderken yavaş yavaş ortalık beyazlaşmaya başladı. Hani sanki bir anda sis çöktü. Kapı açıldığında görüş açım tamamen yok oldu, bildiğin kör oldum ay. Bacaklarımın gevşediğini hissettim, sağ olsun yengemle biri yardım ettiler oturttular, su mu getirdiler. 1 ayda atacağım teri o anda attım yemin ederim, yavaş yavaş gözlerime inen sis perdesi açılmaya başladı(çok şükür allahım görüyorum dedim) kendime geldim. Kulaklarımdakü uğultu geçince, yengemin imana geldiğini bana dualar okuduğunu fark ettim ahhahahahahah onu korkuttuğum için yemek ısmarlattırdı kendine shshhshsh
İlk bayılacak gibi olduğumda(2013) yine metrobüste olmuştu. Metrobüsten inip karşı yöne geçip metrobüs yoluna düşmüştüm. Tek şansım durağa metrobüsün gelmemiş olmasıydı. Yoksa şu an yaşıyor olacağımı sanmıyorum. Hatta sonradan görüntüler izlense “genç kız kendini metrobüs yoluna atarak intihar etti” olarak bile görülebilirdi çünkü dümdüz tutacak bir şey arayarak karşı şerite geçiyorum…
Gene benden kurtulamadınız ay :)