Farkındayım son zamanlarda hep bir karamsarlıkla yazıyorum buraya ancak elden bir şey gelmez çünkü söyleyebileceğim başka bir yer ya da biri yok.
Derin ve koyu bir girdabın içerisine çekiliyorum. Karşı koymak hem benim elimde, hemde değil. Fazla karışık geliyor her şey.
Büyük ve güçlü bir geminin dümeninde olan yılgın ve fazlasıyla yorgun bir kaptan gibiyim. Tayfam yok, sadece ben, gemi ve dümeni varız ve dümeni idare edebilme gücünden o kadar uzağım ki. Hiç denizcilik bilgisi olmadan denize açılmak zorunda kalmış bir aptaldan ötesi değilim gibi geliyor. Gemi girdaba çekiliyor, hava fırtınalı ve ben gemiyi sağa sola savuran dalgalar arasında sadece korku içerisinde sonumu bekliyorum. Bütün yönler uçsuz bucaksız aslında, hangi yöne gitsem beni sonsuz bir macera bekliyor ancak ben sadece koca gemiyle sürükleniyorum. Bir yönüm başta olduysa da çoktan kaybettiğime eminim, o kadar.
Gemi savruluyor, dümen savruluyor, dalgalar gemiyi devirmek için dört bir yandan saldırıyor ve benim tek yapabildiğim geminin güvertesinde oturup korkulu gözlerle olan biteni izlemekten ibaret.
Dümeni idare edebilme cesaretinden yoksunum. Fırtınanın yarattığı olağanüstü rüzgar yelkenleri o kadar güçlü itiyor ki son sürat girdabın içerisine çekiliyorum.
Sona yaklaşıyorum. Yaklaştığımı biliyorum. Ancak o sona gerçekten sürükleniyor muyum yoksa bile isteye mi kendimi sürükletiyorum, işte onu hiç ama hiç bilmiyorum.