Susmuyorlar.
Lanet sesler susmuyor, lanet görüntü ve sesleri gömemiyorum zihnimdeki mezarlığa. Aklım gömdüğüm her şeyi geri kusuyor.
Anıları, cümleleri, hakaretleri, ses tonlarını, yüz ifadelerini, lanet olsun hepsini, hepsini geri kusuyor! Kaçamıyorum, olmuyor! İnsan kafasının içinden nasıl kaçabilir?
Boğuluyorum, hepsi boğuyor beni. Oksijen de boğuluyorum. Boynuma dokunuyorum, boynumda fiziksel olarak bir baskı yok biliyorum. Ancak orada bir baskı var hissi geçmiyor, yapamıyorum, kurtulamıyorum.
Olmuyor, olmuyor, neden olmuyor? Yeter, dayanamıyorum. Olmuyor.
Ellerim saçlarıma gidiyor, çekiştirmek istiyorum, kafamı yerinden çıkaracak kadar çekiştirmek. Kafamı koparınca, zihnimde kopacak ve rahatlayacağım diye düşünmeye başladım. Kaldıramıyorum.
Ruhum içeriden, zihnimin duvarlarını yumruklayarak çığlıklar atıyor. Çıkar beni diyor, buradan, bunlardan kaçmamız lazım, kurtar beni. Kurtar bizi diye haykırıyor.
Kulaklarımı kapatıyorum. Sanki kapatırsam ruhumun yardım çığlığını duymayacağım, onların içeriden ruhuma ettiği eziyetleri duymayacağım sanıyorum ancak o kadar çok yanılıyorum ki.
Titriyorum, midem kasılıyor. Panik hissediyorum. Bir hayvan gibi kenara kıstırılmış ve çaresiz hissediyorum. Aynaya baktığımda ne kadar korku dolu ve çaresiz olduğumu haykıran bakışlarımı görüyorum. Uzun süre bakamıyorum, çığlık çığlığa haykıran ruhumu gözlerimde göreceğim diye paniğe kapılıyorum. Duyduğum yetmezmiş gibi bir de onu gözlerimin duvarlarında göreceğim diye ödüm kopuyor.
Yüreğim sıkışıyor. Kaçmak istiyorum. Kaçmalıyım. Ancak nasıl, nasıl..