geçenlerde kendi çapımda bir tanecik yaptım. çok da verimli oldu.
şöyle ki; geçen gün bir tane hastaneye yolum düştü. yakınımı gerekli bölüme bıraktım, hastane bahçesinde beklemeye başladım. fark ettim ki bahçenin bazı tenha yerlerinde ufak çardaklar var. meğerse sigara içme alanlarıymış oralar. ee güneş tepede, başka da oturacak yer yok. sigara içen biri olmamama rağmen el mecbur gittim o çardaklardan birine çöktüm. gölgesi güzeldi n'apim?
şansıma ilk gittiğimde benden başka kimse yoktu. oh be dedim sigara içen de yok. mis gibi ortam. normal belediye bankalarını düşünün, onları biraz genişlemesine kare şeklinde yerleştirmişler. öyle bir alan. ben oraya gittiğimde dediğim gibi kimse yoktu. fakat banklardan birinin üstünde bir paket sigara vardı. boştur herhalde diyerek öylesine alıp içine baktım, 4-5 dal vardı. biri unuttu galiba diyerek yine yerine koydum. tam yanına oturdum.
yarım saat geçti gelen giden yok. dedim seni evlatlık ediniyorum evlat... artık yeni sahibin benim. akabinde yakınım mesaj attı, benim işim uzayacak gibi, sen oturacak bir yer bul kendine şeklinde. iyi dedim, daha buradayız anlaşılan. aradan bir 10-15 dakika geçti, bir anne ile oğlu geldi. oğul dediysem de 30'lu yaşlarda bir şey. kadından emin değilim ama oğlunun sigara içtiğine eminim. sigarası, çakmağı vs. vardı çünkü. onlar kendi aralarında bayağı bir konuştu, bense ekşi'de takıldım.
aradan bir 10-15 dakika daha geçti, iki tane daha kadın geldi. onlar da başladılar sigara + çay + dedikodu üçlüsüne. göt kadar yerde 5 kişiyiz. öyle bi' 10-15 dakika daha geçti. sigara paketi ise en başından beri benim götümün bir karış sağında. sonradan gelen herkese göre o sigara paketi benim yani. hangisi nereden bilsin o paketin benim olmadığını?
derken yakınımdan bana mesaj geldi, benim işim bitti falanca yerde buluşalım dedi. içimden dedim dur şunlara bir oyun oynayayım, yerimden yavaşça kalktım. elime telefonu aldım, mesaj yazdım. o sırada telefona bakıyorum ama aslında diğer insanları izliyorum... istisnasız hepsi bankta sigara paketini unuttuğumu fark etti. ama hiçbiri "sigaranızı unuttunuz." ikazında bulunmadı. frenlediler kendilerini. bilerek ağırdan alıyorum hareketlerimi, adımlarımı... ama yok. birbirlerine göz teması kura kura sessizliğe büründüler.
ulan anladık sigara fiyatları fırladı da benden(?) aşıracağınız birkaç dalla mı ihya olacaksınız!? biri bile bana orada ikaz yapsa ya paketin benim olmadığını onlara söyler ya da "hayırlı bir haber aldım, an itibariyle sigarayı bırakıyorum. içinde kaç tane varsa hepsi sizin olsun." falan derdim. ama demediler işte. bekarı, evlisi, genci, yaşlısı, kapalısı, açığı, kadını, erkeği, çalışanı, işsizi... fark etmedi. hepsi söz konusu çıkarları olduğunda aynı etik tanımazlığı sergilediler. dilsiz şeytanlığınıza sokayım sizin.
sigaralar benim değildi ama haram olsun lan!
velhasıl; dostoyevski
insancıklar tabirini boşuna kullanmadı. aşağılık insanoğlu az delikanlı ol, sikmim belanı.