Genel olarak hayatımda tahmin edeceğimden çok daha fazla arkadaşım oldu. Bir sürü insan girdi hayatıma girdikleri gibi de çıktı. Ama o.. O benim ailem. Üniversite de aynı sınıfta ve aynı yurttaydık. Sürekli otobüste karşılaşır sadece selamlaştığımız ilk günler.. Daha sonra benim arkadaşım onunla konuştu ve beraber ilk vizelerimize çalışmaya davet etti. O da geldi. Gecenin sonunda arkadaşıma bir daha beni bu kızla aynı ortama sokma o gelecekse beni çağırma demiştim. Çok gıcık olmuştum :) Tabi o arkadaşım başka sehire gitti ve biz zamanla birbirimizi tanıdık , sevdik. Önceden sadece adını bildiğim kızın şimdi her hareketinden ne hissettiğini anlayabiliyorum. Bu duygu tarifsiz.. Önce çok yakın iki arkadaş olduk. Daha sonra sırdaş. Birbirimize yaslandık. Kim düşse diğeri kaldırdı. Bazen de beraber düştük. Ekmeği, dertlerimizi, sigaramızı, yatagımızı, acılarımızı, son paramızı paylaştık. Zamanla da ailem oldu. Araya pandemi girdi 780 kilometrelik mesafeye rağmen biz öyle kaldık. Sadece bedenlerimiz ayrıldı. Biz hep birdik. Sonra mezun olduk. Uzaktan uzaktan.. Beraber gittik diplomamızı almaya. Kep ayarladık. Fotoğrafla ölümsüzleştirdik bizim tanışmamıza vesile olan üniversiteyi ve bizi.. Paylaştığım fotoğrafımızda 'Bu üniversite bana bir lisans diploması bir de yeni aile üyesi kazandırdı.' diye not düştüm :) Sonra bir daha ne zaman bedenlerimizin yan yana geleceğini bilmeden. Ne zaman görüşeceğimizden habersiz ayrıldık. Yine araya kilometreler girdi. Buraya geldi. Yolu buraya düştü 17 Martta. En son o zaman gördüm onu 8 saatlik bir görüşmeydi. Şimdi çok özledim. Yine ne zaman görüşürüz bilmiyoruz. Ama o benim ailem. Bazen konuşamıyoruz. Bazen tartışıyoruz hep özlemekten oluyo. Ama biz hep biriz. Hep tekiz. Tek bedeniz. Mutlu olduğum minik bir an yaşıyorum hemen arayıp paylaşıyorum. Kilometrelere inat benimle aynı duyguyu hissediyor ve bunu hissettiğini bende hissediyorum. Üzülüyorum ağlıyorum. Bazen karşılıklı ağlıyoruz ama yine beraber toparlanıyoruz. Ayrı geçen zamana inat. Kilometrelere inat. Hasretlerin en güzeli. Bir gün hangi gün bilmiyorum ama en kısa zamanda sana kavuşmayı diliyorum ailem. Çünkü çok özledim.. Şimdi bunu okusa burnunu çeke çeke okurdu. Yüzünde hafif bir tebessüm , kalbinde hafif bir özlem acısı. Ah burda olsaydı sarsaydım onu . Koklasaydım...