Adım adım yaklaşıyor gibi hissediyorum. Bir timsah seyrediyor sanki. Ama göz göze geldiğimiz an yalayıp yutacak tek bir parça dahi bırakmayacak.
Mental olarak asla hazır değilim. Olmamalı bir şeyler. Kendimi her türlü sonuca hazırlamaya çalışıyorum.
Problemli ailelerin evlerinde akşam yemeğinde konuşulmazmış. Çocuklar da sevgi değil sevgisizlik nedir nasıldır diyerek büyürmüş. Hiçbir zaman mutluluk tamamlanmazmış hep bir eksik varmış.
Travmalarımın asma kulelerine geri dönüşe çok az kaldı ve ben nefes alamıyorum.