2021 çok yıkıcıydı. 10 yıllık hikayeyi küllerinden doğurmak için bi hevesle Türkiye’ye dönmüştüm. O hikayenin bittiği 2017 yılında da her yer dar gelmişti ya zaten o yüzden yurt dışına kaçmıştım. Velhasıl bir temas umuda dönüştü geldim. O da ne! Sevmediğini söyledi. Eskisi gibi sevemeyeceğini söyledi. Hayallerinin olduğunu ama içinde benim olmadığımı söyledi. Napcan, büktük boynumuzu, attık içimize döndük yine hayatımıza. Kader işte, o kadar üzülüp ilaçlarla yaşarken birkaç ay geçmemişti ki karşıma birini çıkardı. Her şeyi unutturdu, yeniden doğdum. Yaşadığım her kötü tecrübe bir sonrakine hazırlamıştı beni onu anladım. Ne yapacağımı değil, ne yapmayacağımı biliyordum en azından. Gel zaman git zaman aylar geçti. Ne olduysa deprem gibi bir gecede her şey bitti. Açıklama bile yapmadı. Sadece artık sevmediğini söyledi. Akşam beraber uyuduk sabaha ayrı kalktık. Öyle bir sondu. Ve dedi ki: benim de hayallerim var ama içinde sen yoksun. Hikayelerimizi birbirimize anlatırken bu detayı söylediğimi hatırlamıyorum. Beni hayata döndüren kişi yabancı uyruklu bi vatandaştı. Keşke döndürmeseydi. Aynı travmayı 6 ayda iki kez yaşamak ağırdı… ve aynı cümleyi iki farklı kişiden, iki farklı dilde duymak.. daha ağır.. böyleydi hikaye. Hala kendime gelemedim, ama kendime saygımı da kaybetmedim. Ayrılık isteğinin söylendiği an ne hissettim hatırlamıyorum bile ama bir dakika bile durmamak lazım.