orta 2'de türkçe öğretmeni herkesi tahtaya kaldırıp mutlu olma sebeplerimizi söylememizi istemişti, ben de yaşama hevesim olduğu için mutlu olduğumu söylemiştim başta öğretmen olmak üzere herkes kahkaha atmıştı, sanırım tam olarak o gün tüm hevesim sömürüldü. O kadar gülünüp rencide edilecek ne vardı merak ediyorum ama, hadi çoluk çocuk güldü ona amenna ya öğretmenin gözlerimin içine bakarak kahkaha atması? Ki karşısında aşırı utangaç biri olduğunu çok iyi bildiği halde.. bilmiyorum değişik gerçekten.
Şimdi bakıyorum da haklıymışım, gerçekten büyük bir mutluluk sebebiymiş soğumamışsın hayattan, yaşamayı arzuluyorsun, zevk alıyorsun daha ne olsun?