yaşama hevesinin kalmaması

tam olarak durumum.

hayattan ne bir tat ne de bir lezzet almamaya herşeyin herkesin boş olduğunu düşünmeye başlatıyor.. akşam yatağa yattığında sabah uyandığında "ulan bu günde ölmedim mk" dedirten durumdur..

bende fazla kalmadı varsa bi fincan yaşama hevesiniz alabilir miyim?

sabah 6'da uyanıp işe gitmem gerektiği gün sanki bütün yaşama sevincim bir süpürge makinasıyla çekiliyor gibi :( bu saat oldu halen kendime gelemedim :(

toplum ve hayatıma sanki tuvalete girermiş gibi sıçıp çıkanlar dolayısıyla bu haldeyim

bu aralar sıkça yaşadığım bir durum. kpss, üniversitenin bitmesi, iş durumunun belli olmaması, yalnızlık... hepsi üst üste gelince hayattan bezdim.

mevsimden mevsimden

inşaatlara "şurdan atlasam ölür müyüm" gözüyle bakmama neden olan olay

lysye 7 gün var

yanarım yanarım tutuşur yanarım

yorganı tepeme kadar çekeyim de nefes nefese kalıp üstümden atınca yaşamanın güzel bi şey olduğunu falan sanayım. gerçekten yaşama hevesim kalmadı

Yemin ederim bir gram bile kalmadı

Bir gün evden uzak kaldım dedim ulan hayat varmış be, yine eve döndüm heves falan kalmadı, tekrardan annemle dövüş günlükleri.

varsa biraz verebilir misiniz..

Bir yazı vardı. Her şeyden biraz kalır; kavanozda biraz kahve, kutuda biraz ekmek, insanda biraz acı. diye. Benim de hevesimden geriye kırıntılar kaldı. 2 yıl önce bilgisayarımda bir dosya kaydetmişim, hayatın akışında savrulurken yapılacaklar listesi adı da. İçinde 98 madde var, şimdi hiçbir anlam ifade etmiyor. Nasıl becerdiysem artık iki yılda hayallerimden sıyrılmanın bir yolunu bulmuşum.

"Yaşama sevinci adına bir tutamağım kalmadı Ömür hanım. Bir garip boşlukta çiviliyim günlerdir gözbebeklerimden. "

Heves mi bıraktılar ki yaşayalım. Her hayalimizin önüne taş koymaktan engel olmaktan başka naptı ki insanlar. Nasıl yaşayalım nasıl..

insanların sevdiği kişi onu sevmediği için yaşama hevesi kalmayışı'nı çok anlamsız buluyorum. kendim de dahilim buna elbette. insanlar neler atlatıyor. bizimkisi devede kulak kalıyor. örneğin en yakın arkadaşım sevgilisi ile beraber başka şehire yolculuk yaparken şoför uyuyakalıyor ve kaza yapıyor. o kazada otobüs şarampole yuvarlanıyor, orada kaybediyor sevgilisini. önünde yatan cansız bedenini görüyor. bunları düşündükçe yine iyi durumdayız diyorum kendi kendime. herkes atlatamaz bunu.

Bana kalsa hemen anında terk ederim buraları. Bir kaç hayalim bile umrumda olmaz. Pek bir beklentim yok. Bilmiyorum neden ama ben bir şey olacağını sanmıyorum. Ama işte aması var. Babamla konuştum bi saat önce falan. Altı aydır falan görmüyoruz birbirimizi. Eve gidemiyorum haliyle. Telefonu kapatmaya yakın gözleri doldu telefonu ne kadar tutamıyor gibi yapıp anneme vermeye çalışsa da ben gördüm. O gözleri dolu gülmeye çalışırken ki halini. Bana dediği şey, 'kendine dikkat lan sen biraz vurdumduymazsın sana daha doyamadık bırakma bizi. Hem sana bir şey olsa orda nasıl, kim bakacak sana bizi de almazlar' oldu. Ben bu adamı en son annesini mezara koyarken gördüm böyle. Zaten karşılıklar bırakırken ikimizde ağlıyorduk. Erkekler için ne zor durumdur anlarsınız beni. Bilemiyorum öyle işte lan. Bazı şeylerin elimde olmaması beni yoruyor.

Hayat bu bazen yorar, bazen mutlu eder. Yaşama hevesinizin kalmadığı zamanlar da olur, dört elle hayata tutunmak istediğiniz zamanlarda. Rabbim her şeyi gönlünüzce versin.

orta 2'de türkçe öğretmeni herkesi tahtaya kaldırıp mutlu olma sebeplerimizi söylememizi istemişti, ben de yaşama hevesim olduğu için mutlu olduğumu söylemiştim başta öğretmen olmak üzere herkes kahkaha atmıştı, sanırım tam olarak o gün tüm hevesim sömürüldü. O kadar gülünüp rencide edilecek ne vardı merak ediyorum ama, hadi çoluk çocuk güldü ona amenna ya öğretmenin gözlerimin içine bakarak kahkaha atması? Ki karşısında aşırı utangaç biri olduğunu çok iyi bildiği halde.. bilmiyorum değişik gerçekten. Şimdi bakıyorum da haklıymışım, gerçekten büyük bir mutluluk sebebiymiş soğumamışsın hayattan, yaşamayı arzuluyorsun, zevk alıyorsun daha ne olsun?

ölmek mi daha zor yoksa yaşıyor gibi görünmek mi?

annemle kardeşim olmasa buna son vermeyi çok isterdim , bitmiş olanı hevesi sürünerek sürdürmek çok zor

Az önce bir arkadaşımla konuşurken hayatında olan güzel şeylerden bahset dedi. Şöyle bir düşündüm fakat hiçbir şey bulamadım. Oha lan diyip farkındalık yaşadım birden. Güzel günler yok, gelmeyecek gibi de. Umudum yok sanırım bu yüzden hevesim de yok.

Bu yaşam hevesi kuyu gibi bir şey. İçindeki sudan hayata vere vere o kuyu zamanla kuruyor. Yaşam hevesinin tamamen tükenmemesi için hayattan da o kuyuya bir şeyler verilmesi gerek.