kendini kandırmak

Gerçekten mutlu olmadığımı farketmemle buz gibi bedenimi kesen farkındalık. Aylardır yaşadığım kör topal toparlanma çalışmalarının sonuçsuz kaldığının resmi adeta. İyiyim dedim, süperim dedim, yaşıyorum bu hayatı dedim, mutlu huzurlu takıldım ama olmadı be sözlük. Onu bir kere uzaktan görmem yetti sikti attı çevreme ördüğüm cılız mutuluk kalkanımı. İçerden bakınca her şeyin yolunda olduğunu düşündüğüm krallığımın kapısına atılan bir taşla farkettim aslında kendimi kandırdığımı. Aslında gerçekten mutluydum biliyo musun yalan söylemiyorum. Gece görüştüğüm kızda kaldım sabah kahvaltı yaptık, pankek yaptım ona çok sevdi .Hazırlanıp Ankara'da uğrak bir parka gittik. Çimlere uzanıp fotoğraf çekindik, bira içtik eğlendik güldük, güldüm. Ta ki tanıdık bir yüz görene kadar. Evet tüm ankara'nın güneşli bir cumartesi günü oturduğu parkta kalabalık bir masada gördüğüm bu tanıdık yüzün yanında başka yüzler de olmalıydı. Ufak bir bakışla netleşti. Ortak arkadaşlarımızın olduğu masada tanımadığım başka yüzlerle birlikte asıl merak ettiğim kişi de vardı. Aslında yalan söylüyomuşum sözlük biliyo musun. Kendime, görüştüğüm kızlara, arkadaşlarıma herkese. Çok mutluymuş gibi oynuyomuşum. Ben hayata yalan söylüyormuşum. İçten içe biliyodum aslında böyle bişi yaptığımı ama öyle hissetmiyodum, belki de gerçekten mutluydum da şimdi tekrar görünce öyle olmuştur. Hayır gene kendimi kandırdım. iki dakika içinde kendimi kandırdım. Salak. Belki de böyle böyle kandıra kandıra alışılıyodur. Ne bileyim hiç yaşamadım ki böyle bişi, ağlayınca geçmiyor. Ağladım. Ben bir bataklıktayım çabalasam da gömülüyorum, öylece dursam da. Çıkma umudum kalmadı zaten sadece tamamen gömülmeyi bekliyorum. Tek isteğim biraz huzur ve sessizlik