Belki birçok an vardır ama bugün top oynarken tekrar anladım.
Eskiden oynadığım her oyunu, girdiğim her mücadeleyi kazanmak için inanılmaz bir hırsım vardı. Kaybetmeye tahammülüm yoktu. Yediğim bazı gollerde çıldırırdım. ( ilkokuldan beri hep kaleye geçerim. Sanırım yerimde duramadığımdan, hoplamayı zıplamayı sevdiğimden başladı bu kalecilik olayı) Saçma hatalar yapan takım arkadaşlarıma ateş püskürürdüm.
Ama bugün fark ettim ki odaklandığım tek şey oyunun güzelliğiydi. Yediğim bazı gollerde pasın, şutun güzelliğini takdir ettim, mutlu oldum. Hırslanıp birbirine zarar verme seviyesine gelenlere engel oldum falan. Baya baya abi olmaya başlamışım artık dedim içimden.
Bugün mesele kazanmak veya kaybetmek değildi. Sadece zevk almaktı. Ve böylesi çok daha güzelmiş. Yani belki o zamanlar adrenalin hat safhada olduğu için öylesi zevkli geliyordu. Sanırım artık eskisi kadar hızlı akmıyor kanım.