boşanmak

iki hafta sonra duruşma var. boşanıyorum. aileme söylemedim bile. dava sonuçlanana kadar söylemeyi de düşünmüyorum. boşanmaktan çok onların vereceği tepkiyi düşünüyorum. birincisi nafaka istemediğim ve çocukları istediği zaman görmesine izin verdiğim için, ikincisi de onların yanına taşınmayacağım, kendi başıma yaşayacağım için sorun çıkaracaklar. allah'ım sen sabır ver. boşanmayı isteyen eşimdi bu arada. ben de olur dedim. ben ona yardımcı olmaya çalıştıkça o, sana mı kaldı benimle ilgilenmek dedi. doğru diyon dedim. anlaşmalı boşanma davası açtık. eşyalarını da alıp gitti evden. bu süreçte hiç hak etmediğim sözler duydum. ben yoruldum artık kendisiyle kavgası olan bir insanın benliğine olan öfkesini bana yönelterek ego tatmini yaşamasından. yeterince hırpalandım. yıllarca, ona rağmen verdiğim değerin, emeğin ve sevginin daha fazla yerden yere vurulmasına göz yummayacağım. tek dileğim, bu süreçte güçlü olabilmek. çünkü çok fazla engel olacak karşımda toplum kuralları adı altında, farkındayım. güçlü olmak istemiyorum aslında. mutsuzluğumu olabildiğince yaşamak istiyorum bir başıma. ama güçlü olmam lazım. devam edebilmek için. adına toplum denilen hadsizlerin cahilliklerinde boğulmamak için. allah'ım sen sabır ver. gerçi bana karışacak akraba ya da komşu vs. türevleri daha anasının karnından doğmadı ya, neyse. bakalım mahkemede ne sonuç çıkacak, hayırlısı diyelim. halil sezai gibi isyeeeaaağnnnnn diye bağırasım var.