benim bile kabul etmek istemediğim bi gercek var.
her sey bitti ama unutamıyorum, aslında sadece onda, ne kadar istemesemde karsılığında kendi duygularımı incitmek dışında bir sonuç alamadım. güzel şeylerin tekrarlanmasını istediğimden midir bilmem, çok üzülüyorum. her uzun sessizliğin sonunda içimde fırtınalı, karanlık, sıkıcı bir hava hissediyorum, bir burukluk.
tüm şeyler bir gün biter ve kader var diye avutuyorum kendimi. gerçekten doğru olanlar karşıma çıktığında bunu hissedeceğimi de düşünüyorum, umarım doğru düşünüyorumdur.
bazen de, ne hayatlar var şu derde bak, derken buluyorum kendimi ama bu da fazlasıyla saçma. az önce bi yazı gördüm, geçmiş bir mazidir; ben keyfime bakıyorum. ben de istiyorum da bunu işte...
neyse artık yaşanılan her şeyin bir sebebi vardır, buna bağlı sonucu da. saldım tam şu an, bu sekil devam etme dileklerimle.