taşra bir yerde öğrenciyiz. sürekli toplandığımız arkadaşlarımızın üst kat komşuları artık gide gele bizi de tanıyor. ramazan geldi, arkadaşları iftara çağırmışlar "sizinkileri de çağırın hep beraber gelin" diye. birkaçımız niyetli sadece. neyse gittik anaam bir sofra hazırlamışlar bize var ya aklımı yitirmiştim. evin hanımı teyze asla iş yaptırmıyor, yardım ettirmiyor bize. bir tabak boşalıyor, yenisi geliyor. evin beyi amca sürekli "yiyin çocuklar" deyip duruyor. sohbet, muhabbet zaten gırla. böyle bağırlarına basıyorlar bizi. yemek bitiyor tatlı, meyve, çay, kahve. sigara içiyorsanız çekinmeyin diyorlar. ailemiz yanımızda değil diye asla yalnız hissetmememizi, kendilerinin ellerinden geldiğince yanımızda olduklarını söyleyip yolluyorlar. aşağı iniyoruz hepimiz nasıl mutluyuz. okula başladığımızdan beri bulunduğumuz yerin yobazlığından başka bir şey görmemişiz ki öyle şaşkınız. hem karnımızı, hem gönlümüzü doyurmuşlar.
benim açımdan bu anının güzelliği de şundan geliyor aslında: ev sahibimle aynı binada kalıyordum. evde de tektim. ne zaman okuldan gelsem binayı acayip güzel yemek kokuları sarardı. elbette bana bakmak, yemek getirme sorumlulukları yoktu ama ne bileyim lan çok canım çekerdi :')
böyle ince hareket görmeyince kimseden tabii bu aile de bize öyle güzel bir akşam yaşatınca başıma taç ettim kendilerini doğal olarak. bir ara yolum düşerse oralara mutlaka gideceğim ellerini öpmeye. her dua ettiğimde onlara da ederim, işleri güçleri rast gitsin, ayaklarına taş değmesin. nasıl güzel aileydi. canlarım benim
*dipnot: öğrencileri sevin, vallahi yaptığınız iyilik unutulmuyor.
edit: yazım yanlışı