(#2118647)
Ah be perceive'im keşke şu satırları yazarken bir aynadan sana beş sene sonrasındaki gücünü gösterebilseydim. Belki daha az üzülürdün, belki de tam olarak bu kadar çok üzülmen gerekiyordu şu anki seni gerçekleştirebilmek için.
Hikayenin devamında öyle çok şey oldu ki... Sonuç olarak şu anda bu kişi iki yıldır bende her yerde engelli, buna karşı arada birkaç ayda bir mail atıyor görüşebilmek umuduyla. Uzun uzun pişmanlık ve özlem dolu satırlar okuyorum. Ya cevap vermiyorum ya da bunun olmayacağını net bir şekilde yazıyorum.Yetmiyor, her özel günde kapıma isimsiz çiçekler yollanıyor. Bu kısım rahatsız edici, bayağı tacize giriyor esasen şikayet etsem ceza alır. Şimdilik eski günlerin hatırına neyse diyorum. Nihayetinde bende bunlar hiçbir olumlu duygu uyandırmıyor. Bir şey geçince geçiyor işte, eskiler her şey zamanında güzel diye boşuna dememiş.
Günümüze gelirsek, şu anda emin olmamakla birlikte muhtemelen yine benzer bir şey yaşadım. Yalanım yok, üzülmedim değil yine üzüldüm ama bu sefer üzülme sürem daha kısaydı. Her gün odasının önünden yüzüne bakmadan direkt geçiş yaparak hayatıma öylece devam edebiliyorum mesela. Beş sene önce olsa yapamam ki gözlerim dolar derdim. Tıkır tıkır topuklarımı vurarak öyle güzel yürüyorum ki kendi yolumda. Maşallah bana.
Bugün bir arkadaşım sen ne kadar mantıklı düşünebiliyorsun böyle konularda dedi. Yaşayarak öğrendim bunu, duyguya yoğunlaşıp onu pekiştirmek yerine evet buna şimdi üzüleceğim ancak bu geçecek diyebiliyorum. Vallahi maşallah bana.