kalbinde başka birisi olduğunu öğreneli tam üç hafta oldu. senin yokluğuna ağlamaya, seni özlemeye alışan bünyem bu kez ne yapacağını bilemedi. nasıl dedim birkaç gece boyunca, nasıl yaparsın bunu, bana? i̇çimde o kadar yüceydin ki nasıl, nasıl öldürdün kendini? i̇kinci hafta kim sorusuyla geçti. bakma hafta hafta yazdığıma maksat düzen olsun yoksa hepsi içimde karman çorman yaşandı bunların. kim kalbindeki? o kadar kimseyi yakıştıramadım ki oraya bu beni başka bir soruya yöneltti, var mı öyle birisi? belki de 'seni unutmam için' söyledin bu yalanı. hangisi daha acı; bir yıldır birisini kalbinde taşırken benden bunu saklaman yalanı mı yoksa sana karşı tüm iyiliğimi yok etme adına söylediğin yalan mı? ben kendimi hangisine inandırayım hala bilemiyorum. bildiğim tek şey, insan böyle kafayı yer. bunlar bunlar oldu, seninle paylaşamıyorum, niçin yanımda yoksun diye kızmıyorum sana artık. ama bu hissi hissedemiyor oluşuma, bunun sebebi olan sana çok kızıyorum. seni yanımda istemiyorum, içimdeki duyguları geri istiyorum. numaranı sildim, ama konuşmaya hala kıyamadım, böylece numaranı göre göre ezberledim. o konuşmayı silsem her şeyi unuturum ben, oysa hatırlamalıyım ne kadar çok sevdiğimi ve karşılığında ne çok üzüldüğümü. i̇çim öyle boş ki, hatırlamalıyım dolu halinin kendine has güzelliğini. bugün 29 ekim, seni affediyorum. çünkü biliyorum, seni affetmezsem ben kendimi de hiç affedemem.