(#4228460) şu şahıs...
:) bugün öğrendiğim hadise. kalbim paramparça oldu. ne hissediyorum tam algılayamıyorum. yine aklımdaki düşünce onu çok sevdiğim üzerine. duygularımı tam hissedemiyorken de bir şeyler yazmak çok zor ama bir şeyler de yazmak zorundayım. belki de iyi olmuştur, onunla konuşmama gerek kalmadı. en azından o üzüntüyü yaşamadım :DDD böyle bir teselli şekli var mıdır ki? olsak güzel olurdu, şimdi bana düşen unutmak. unutmak da güzel olurdu da nasıl? gideyim de kendimi, zihnimin içindeki zindanın duvarlarından duvarlarına vurayım. belki düşüncelerim çalışmayı bırakır :DDD kodumun hayatı.