Asla unutamadığım iki anım vardır. İlk okul günü annem beni bahçe sırasına koyduğunda ağlamaya başlamıştım. İstiklal marşını ağlayarak okumuş marş bitimi annemi aramıştım aslında annemi kaybettim sandığım için değil o an dedem de yanımda olsaydı diye ağlamıştım. Annem beni susturup sınıfına götürdüğünde melek isminde bir arkadaşımla tanışınca anneme sen gidebilirsin demiştim. Diğer anımda da okul başlayalı bir ay olmadan kardeşim olmuştu ve ben hem ona bakıp hem okumayı ilk söken kişi olmuştum. Kardeşimden bir ay sonra da öğretmenimin kızı olmuştu. İki ismimi de kızına vermişti. Kızının ismini sınıfa söylediği günü asla unutamam. Yanıma gelip benim güzel kızım umarım yavrum da senin gibi küçük yaşında bile okuma isteği ile yaşar ve her şeyi her daim en iyi şekilde başarır demişti. Minik kalbim dedemden ayrıldıktan sonra ilk defa sevgiyle dolmuştu.