Dün gece babaannem vefat etmiş. Bugün şartların el verdiği kadarı ile apar topar memlekete döndüm. Yakın zamanda vefat edeceği gerçeği zaten her gün yüzümüze çarpıyordu. Ama yine de, insan, sevdiği, yakınında ve yanında olduğu birinin ölmüş olduğuna, görene dek inanmıyor ve yakıştıramıyormuş.
Göremediği, yaşayamadığı ilk gün hava oldukça berrak ve sıcaktı. Güneş bulutlardan kaçıp sürekli sarı ışıklarını bize ulaştırdı. Ama babbaanneme değil. Ay, yakın zamanda gördüğüm şekillerine göre daha göz alıcı bir şekilde dolunaydı ve gerçekten çok parlaktı. Ben mezarında dua ederken kafamı kaldırınca bu görüntüye denk geldim. Fakat babaannem ilk dolunayını da kaçırdı.
Aslında babaannem neredeyse 8 senedir tüm olan biteni kaçırıyordu. Çünkü kendisi sekiz senedir alzheimer hastası idi. Son üç yılında yatağa bağımlı hâle geldi. Bir ay evvel iki hafta komada kalmıştı. Son üç haftadır ise nazogastrik sonda ile beslenmeye başlamıştı. Bu hastalığı onu çok yıprattı. O hiç farkında değildi ama çekilecek çilesi varmış ki çok çekti. Kendisi konuşmayı bile bilmiyordu ki tüm bakımını annem ve amcamın eşi yapardı. Ben de yardım ederdim. Saçlarını tarardım, yemeğini yedirirdim, onunla ilgilendiğim süre boyunca ona hayatımdan bir şeyler anlatırdım. Tüm ihtiyacı olan şeyi yapmaya çalışırdık. Ona bebek gibi bakardık. Ama bugün tabutta görünce zoruma gitti. Mezarını görünce zoruma gitti. En çok zoruma giden de bu dünyadan aklı başında olmadan gitmesi oldu. Bakardı ama görmezdi. Yaşardı ama sadece nefes alırdı. Bu da onun imtihanıydı demek ki.
Sevgili babaannem,
Sana rahmetli demeyi içim almıyor. İsterdim ki ömrü hayatın daha güzel geçseydi. Yasamanın zevkini tam alabilseydin. Gün yüzü görmeyi 8 sene önce bırakmasaydın. Ama takdiri ilahi buymuş. Mekanın cennet olsun. Seni seviyorum. 💕