hissetmemek sanırım. içinden gelmemek.
gülüyorum, geziyorum, yiyiyorum, içiyorum ama içimden gelmiyor. eskiden güzel olan şeylere anlam bulamıyorum. o çok beğendiğim suratıma bakınca bir şey göremiyorum. gökyüzüne bakıyorum, hele gün batımında, eşsiz renkler var öyle güzeller ki. ama anlamı yok. önceden en saçma şeylere güzel anlamlar yüklerdim ama şimdi olmuyor. havaların kokusu olurdu mesela. pazar dönüşü kokusu olurdu zihnimde ezbere, o çok sevdiğin aşık olduğun kişiyle ağaca tırmandıpın günün kokusu, heyecanla beklediğin haberin geldiği günün kokusu. şimdilerde hava öyle yok ki. sadece nefes alıp veriyorum. en sevdiğin tabaklarca yediğin yemeğin tadına eskisi gibi varamamak. ağlayarak rahatladığın zamanlara özlemle bakmak. artık ağlayamıyor bile insan. bakıyorum geleceğe ve yalnızca acı görüyorum. şuan şurada ölsem gelecekte başarmak istediklerimi başaramadan gittim diye üzülmem gibi geliyor. çünkü geleceğe bakıyorum ve yaşanması kaçınılmaz bir sürü acı görüyorum. onları görmeden gitmek, hedeflerine ulaşamamaktan daha fazla huzur verir mi acaba insana diyorum. evet dünya hassas kalpler için cehennemdir ama dünyaya bir bakıyorum da, sanırım bu dünya artık sadece hassas kalpler için cehennem değil, kimsenin benden bir farkı yok içten içe. ha bir eksik ha bir fazla. eminim benden daha kötü durumda insanlar var elbet şükrediyorum fakat bu yaşta büyümem gerekenden fazla büyümüş gibi hissediyor ve artık nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum. ne denediysem olmuyor. şimdilik hayat devam ediyor.