Yatağında saatlerce ağlamak değildir. Dışarıda hava güneşlidir ama içinde Gölcük Depremi yaşanır, üstüne bir de Tsunami yersin. Youtube'da dolanırsın ve birilerinin "Çok mutlu" olduğunu görünce, ulan bu mutluluğun şifresi falan mı var, varsa versinler dersin ve onları it gibi kıskanırsın. Dışarısı sislidir önüne göremezsin, ruhunda da tam daha beteridir. Denizlerin en altı gibi zifiri karanlıktır ve hiçbir şey göremezsin.
en çok anlaşılmak, en çok sevgi görmek, sevdiği adam ya da kadından en çok şefkati hissetmek isteyendir. çünkü o gölcük depreminden kurtulmasını da bilir, ama kurtulması için bir nedeni ihtiyacı vardır. yoksa neden kurtulsun ki? ölmek daha güzeldir onun için.
aslında depresyonda olan, en çok yaşamak isteyendir ama sesi çıkmaz, çıksa da onu kimse duyamaz. duymaz daha doğrusu. sesini yıllardır kimseye duyuramadı ki zaten, derdi biraz da bundan. aslında hayat enerjisi en yüksek olan depresyonda olan insandır ama bu enerjisi ortaya çıkaracak tüm potansiyellere bir bir tecavüz ediyorlar.
sevme isteğine, aşık olma isteğine daha tanışmadan siktir çekiyorlar mesela. kariyer yapmak istiyor ama yalakalık yapmak zorunda, bunu reddediyor ve dik duruşuyla, tecrübesi ve liyakati ile olmak istiyor, olamıyor. gerçek dostlar edindim zannediyorlar ama aslında hepsi birer menfaatçi ve ikiyüzlü çıkıyor. hayatı sevmek istiyor ama tüm hayata tutunma nedenlerini bir bir elinden alıyorlar.
beni bu gölcük depreminden kurtarın, ölmek istemiyorum ama beni ölüme itiyorsunuz. ben artık sadece normal şeyler yaşamak, normal dertlerle yaşamak istiyorum. yine nasıl dışlanacağıma diye dertlenmek değil.
depresyon, aha bu dallama herife bunları yazdırandır.