Vefat edeli 1 seneyi geçti ve aniden insan çok özlüyor. Nasıl özlemesin ki seni koynunda uyutarak büyütmüş. Üşüyen ellerini tutup ısınana kadar bırakmamış mesela. Sen de onun bazı davranışlarını kapmışsın ve fark edince de "aynı babaannem oldum" diye sevinmişsin. Neyse.
Öyle civciv gibi avuçlarının arasında büyüttü beni babaannem. En takık olduğu konulardan biri üşümekti ve alerjimin bile üşüdüğüm için olduğunu iddia ederdi.
Geçen gün üsküdarda 4 arkadaş yürürken karşıdan da 3 tane teyze geliyordu. Teyzelerden biri beni durdurdu ve montunun çıtçıtlarını iliklememi istedi. İstediğini yerine getirdim ama o an zihnimin içindeki görüntüleri düşünüyordum. Teyzenin gözleri babaannemin gözleri ile aynıydı, teyze babaannem boylarındaydı. Babannem gibiydi bilmiyorum. Daha şişman hali sadece.
Teyzenin montunun çıtçıtlarını ilikledim. Ve ayrılmak için geriye bir adım attım. Teyze havanın soğuk oluşu ve önümüzü kapatmamız hakkında bizi uyardı :") ve en son ayrılırken dönüp "senin tatlılığına can feda" dedi bana ve sesi sıcacıktı.
Hani derler ya, sevdiğimiz insanlar sadece beden olarak bizden ayrılırlar aslında ruhları bizim yanımızda diye. Ben yaşadığım olaylar sayesinde buna inandım. Babaannem bana bir işaret yolladı ya da ben öyle olsun istedim. O kadar insan içinden gelip beni seçmesi tesadüf değildi bence.
Biz küçükken eve ne zaman bir kelebek gelse babaannem bize gösterirdi ve "dedeniz gelmiş kuran istiyor sizden" derdi. Evde bizim sesli bir şekilde kuran okumamıza bayılırdı. Biz ölmüşlerimizin ruhuna okuyacaktık, o dinleyecekti. Ben bugün yine okudum ama sessiz bir şekilde. Çünkü beni dinleyen bir babaannem yoktu ama okuduğumu hissederdi. Bizimleydi. Hep bizimleymiş.