Şu sıra en çok hissettiğim duygu...
İşte 70 kişiyle bir aradayım, sevgilim var, arkadaşlarım var ama...
Eve geliyorum, boş, soğuk... Bir ses, bir nefes yok. O an üzgünsem başımı omzuna koyabildiğim, stresliysem sarılabildiğim kimse yok. Ailem sözde hep destek ama beni buraya atıp unuttular :') Arkadaşlarımın hepsi farklı şehirde, biriyle kahve içmek için bile o günü komple boşa çıkarmalıyım. Sevgilim burada, iyi ki burada. Ama hep çalışıyor... Pazar kahvaltısını yalnız yapmak, hastaneye yalnız gitmek gibi saçma eylemlerde daha çok hissediyorum bunu.
Mesela birkaç gündür hasta olacak gibi hissediyorum, ilk defa bu kadar korkuyorum hasta olmaktan. Çünkü bana vakit ayırabilecek, önüme bir kase sıcak çorba koyabilecek, gelip sarılacak kimse olmayacak biliyorum.
Yalnızlığı, tek başına aktivite yapmayı, yalnız yaşamayı seviyorum ama bu kadarı da biraz fazla oldu sanki :)