sözlük yazarlarının başına gelen trajikomik olaylar

Ablam, kuzenim ve ben başka bir kuzenimizin eşinin akrabalarıyla tanışıyorduk. 2 tane de 15-16 yaşlarında kız vardı. İşte isimlerimizi söyledik falan. Sonra kızlar benimle hiç konuşmayıp ablam ve kuzenimle konuşmaya başladı. Ben normalde zaten kimseyle öyle çok konuşmam fakat o zaman ben de konuşmak istemiştim. Gerçekten ilk defa isteğimle konuşmayı istemiştim. Kızlar bulunduğumuz süre boyunca hep ablam ve kuzenimle konuştu. Ne kadar güzelsiniz, falan dediler ablam ve kuzenime. Ama benimle hiç konuşmadılar. Çünkü benim öyle göz alıcı bir güzelliğim yoktur. Benim güzelliğim yoktur. Oysa yanımdakiler öyle değildi. Allah bağışlasın ikisini de gerçekten çok güzeller. Velhasıl kelam o gün kızlarla bir diyalog halinde bulunmadık. Akşam günlük yazarken bu duruma içerlendiğimi fark ettim. Evet yaşları bize göre küçüktü, nitekim çocuklardı ama ben de insandım. Sırf görünüş olarak güzel değilim diye iletişim kurulmaması olmayan öz sevgimi ve güvenimi daha da yerle bir etti. Sanmayın ki ablam ve kuzenimi kıskanıyorum. Bu, söz konusu dahi olamaz. Ama bu duruma üzülmemi de özgüven eksikliği yaşayan insanlar anlar sanıyorum. Bu olay aklıma geldiğinde kimi zaman gülerim, kimi zaman ağlarım. :")