Bir keresinde, dünyanın gerçekten güzel bir yer olduğuna inanmıştım. İyilerin her zaman kazanacağına, yapılan hiçbir kötülüğün karşılıksız kalmayacağına, mutlu sonlara ve çay bardaklarına.
Önce çay bardakları kırıldı, iyiler bir bir kaybetti, tüm kötülükler karşılıksız kaldı ve ben şu yaşıma kadar hiç mutlu biten bir son görmedim. Zaten mutluluk en büyük uyuşturucudur. Kanatlanıp uçtuğunu bile düşünürsün. Ne kadar mutlu olursan o kadar yüksekten uçarsın. Eninde sonunda o kanatların alev alır ve düşmeye başlarsın. Düştükçe daha çok yüzleşirsin gerçeklerle. Ki kendine gelebilmek için yere çakılmaktan daha iyi bir yol yoktur. Ama ne kadar berbat olursa olsun yine de yaşamak vazgeçilmez bir uğraş.
Hâlâ her ayrılışta "görüşürüz" diyorum, bile bile bir daha hiç görüşemeyeceğimizi. Yok yok ağız alışkanlığından değil, temenni benimkisi. Görmeyi istediğim, gülüşünü özlediğim, hâlâ yolunu beklediğim o kadar çok insan var ki. Eski bir dostun selamını almak mesela hiç tanımadığın birinden.