son iki-üç günde, bu kitabı yıllar sonra yeniden okudum.
pdf kitap şeklinde hem de. gariptir, kitabın ilk 150 sayfasında yine o eski tadı ve keyfi aldım ancak ne olduysa, son 100 sayfada oldu ve kitap beni bildiğin boğdu. maalesef, kötü anlamda. ki kitabın tamamı 238 sayfa. hatta son 50 sayfası o kadar zorlama ve manasız geldi ki,
ihsan oktay anar'ın diğer iki kitabını
(bkz: amat) ve
(bkz: suskunlar (kitap)) çok sevmiş, hatta bayılmış bir insan olarak, "niye böyle oldu ki?" dedim. zira yayınlanış tarihi 1995 olan bu kitap ihsan oktay anar'ın ilk kitabı ve anar bu kitabı 35 yaşındayken piyasaya sürmüş. her neyse, konu dağılmasın, yıllar sonra yeniden okuduğumda bu kitap bana kurgusal olarak kolaycı, içerik olaraksa nasıl desem, yavan geldi. ama ben bu kitabı çok sevmiştim be. ilk okuduğumda mest olmuştum hatta. ki anar'ın yazarlığını da cidden çok beğenirim ama dediğim gibi, amat ve suskunlar'ı çok yakın zamanda okumuş bir insan olarak şunu rahatlıkla söyleyebilirim, diğer iki kitap bu kitaptan daha dolu ve bir olayı var. bir gün bu cümleleri söyleyeceğime asla ihtimal vermezdim ama maalesef insan değişiyor. ve ben bu kitaptan, yıllar evvel ilk okuduğumda aldığım keyfin zerresini alamadım. üzgünüm.