Bu başlığa yazdığım tüm entirileri okudum az önce. Arada kendi entirilerimi okurum ve bundan garip bir haz alırım.
(bkz: zevk alınan ufak sapıklıklar)
2021'de hiç uğramamışım bu başlığa. Yılın son zamanlarında yetiştik gittikçe ketumlaşıyorum demek.
Neyse zamanında güzel şeyler itiraf etmişim kendimce. Bazılarının konusunu tam hatırlamasam da ve siz çoğundaki gerçek itirafı göremeseniz de benim gibi biri için yeteri kadar açık olmuşum. Hiçbir zaman kendini tam olarak açık edemeyen biri olarak iyi bir adım bu başlık benim için.
Hayatımda belli periyotlarda şu
(#2338949)
eşikten geçiyorum.
Herkesin hayatla başa çıkma yöntemi başkadır. Benimki de böyle işte. Pasif direniş. Saf koruma.
Olaylara müdahale etmememdeki naif inancım, kendi saf koruma mekanizmam böyle çalışıyor bende. Korkaklığım başka türden cesaretleri doğuruyor. Sırf korkumdan başka başka şeyleri göze alabiliyorum. Çoğunuz tanıyorsunuzdur zaten bu duyguyu.
Geçtiğimiz günlerde çok kritik bir adımın eşiğinden döndüm. Bir gün kendi frenleriniz boşalırsa en yakın arkadaşınızı fren olarak kullanabilirsiniz.
(bkz: iyi tavsiye)
İşte yine eylemsizliği seçiyorum.
Bakalım bu yol ayrımı bizi nereye götürecek.
Kadere teslim oluyorum yine.
Dışarıdan gelen tüm saldıralara hala direnebiliyorum.
Tüm kapımı çalanlara evde yokmuş gibi yapıyorum.
Bana atılan tüm pasları es geçiyorum.
Yakılan sinyalleri görmezden geliyorum.
Saf korumaya alıyorum kendimi.
Yıkılan kulemi yeniden yapıyorum.
Ne zamana kadar?
Birisi öldüğümü düşünüp kapıyı kırana kadar.