Liseye ilk başladığım hafta okulun masa tenisi takımına girdim, seçmelerde bir çocuk çok dikkatimi çekti. birkaç gün sonra da takıma seçilenler belli oldu. Antrenmanlar falan ayarlandı. Her hafta üç gün antrenman yaptık takımla.
Zaman geçtikçe o çocuğa olan ilgim de arttı. Bazen onu izlemekten doğru düzgün oynayamadığım anlar bile oldu.
O zamana kadar okulda birkaç arkadaş da edindim ama hiçbirisine söyleyemedim ona olan sevgimi. Kendi içimde sevgimi büyüttüm. 10. sınıfın birinci döneminde arkadaşlarıma söyledim nihayet. Neden bilmiyorum ama insan sevdiğini söyleyemiyor işte. Normalde hiçbir şeyden çekinmem çat çat söylerim öyle sırlarım falan da yoktur hep olduğum gibiyimdir ama bu sefer öyle olmamıştı. O benim en büyük ve ilk sırrımdı.
10. sınıfın ikinci dönemi babam yazın başka bir şehre taşınacağımızı söyledi. O kadar üzüldüm ki. Ona şimdiye kadar onu sevdiğimi söylememiştim ama içimde hep bir umut vardı. Belki bir gün söylerim ya da belki o da benden hoşlanır gibi düşünceler.
Aylar geçti yaz geldi ve biz taşındık.
Ona onu sevdiğimi söyleyemedim ve bu benim en büyük pişmanlığım oldu.