berbat.
anksiyete ve panik atak krizlerimin bitmek bilmediği şu dönemde, her gece ağlayarak uyuyup ağlayarak uyanıyorum. bugün, günler sonra ilk defa nispeten iyi uyanmıştım. iyi dediğim de işte "bugün de ölmemişim" diyerek uyanmadım ilk defa.
sonra birtakım tatsız olaylar oldu. ben çok yoruldum. kime neyi anlatayım bilmiyorum artık sadece bu yaşananların bitmesini istiyorum. "bugün başıma ne gelecek" endişesiyle hayatımı sürdürmek istemiyorum.
depresyonda olmadığımı biliyorum. mutlu rolü yapabilecek seviyedeyim. ama çok korkuyorum bi gün rol yapmak şu ankinden ağır geldiğinde pes etmekten. pes etmek istemiyorum. klişe "geçer ya düzelirsin ya ben yanındayım ya" gibi şeyler duymak istemiyorum. geçmiyor anasını satayım. ben ne kadar iyi olmak için çabalasam bile gelip içine sıçıyorlar. "ben yanındayım" da o kadar boş bi cümle ki. hissettirildiğinde dünyanın en güzel cümlesi fakat içi boş olunca değerini yitiriyor. ben ağlarken, ben ölme cesaretini kazanırken neredeydiniz? bıktım sahte motivasyonlarınızdan. düşürecek tekmeyi nasıl ilk siz attıysanız düştükten sonra yerden kalkamamam da sizin suçunuz.