dünyanın en büyük çaresizliği falan değil ama bugün gerçekten eli kolu bağlı hissettim.
senelerdir görüştüğüm kaç psikiyatrist hastaneye yatmam gerektiğini söylemiştir artık sayısını bilemiyorum, başta reşit değildim direkt ebeveyn iznine bakıyordu doktorlar. reşit olduktan sonra iş daha zor oldu, doktor bana gel yat diyor okul var, evdekiler var. ihtiyacım var biliyorum ama kabul edemiyorum. neyse seneler süren tedavi sonrası asıl sorunumun bipolar olduğunu öğrendik, tanıyı koyam doktor bugün bana "pazartesi yatırayım kı seni?" dedi, kabul etmeyi çok istedim ama edemiyorum işte. hastaneye yatarsam elalem ne der diye düşündüğü için evlatlıktan reddeden olmaz olası bir baba var evde çünkü. keşke reddetse de kurtulsam ama daha mezun olmadım 650 tl aylık kyk kredisiyle bir ben bir yavru kedi ne yaparız nereye gideriz.. adamın çocuğuna ve onun sağlığına zerre önem vermemesi mi daha acı yoksa benim kopmak için tek eksiğimin para olması bilmiyorum, ama bir kez daha kendim için evet diyemediğim için mutsuzum gerçekten. bir gün sağlığıma önem verecek kadar değerli hissettiğim bir yerde olmak istiyorum.