İlk kedimi 3 sene önce sahiplenmiştim.. tupturuncuydu.. ben ismini çok farklı bişi koymak istemiştim ama canım abim "gel Haydar git Haydar" diye diye adı Haydar kaldı.. resmen evimizin neşesi olmuştu.. bebekti daha.. beraber büyüdük sayılır.. beraber uyuduk, yedik, içtik, oynadık.. tabi o zamanlar köyde yaşıyoduk bissürü arkadaşı vardı istediği zaman içeri girip dışarı çıkıyodu.. 1.5 ay önce İstanbul'a taşındık merkezi bi ilçeye. E doğal olarak Haydar'ı da getirdim üstelik evimiz bahçeliydi. 1 hafta sonra Haydar bi gece gitti geri gelmedi. Günlerce yolunu gözledim, bahçeye oturup ağladım hatta sokak sokak dolaşıp aradım. Tasma sevmezdi hiç ne zaman taksam rahatsız olup çıkarırdı. Aralıksız 1 ay gözledim yolunu çok ağladım. Bi gün babamlar eski oturduğumuz köye gitmişlerdi geri geldiklerinde ellerinde bi kutu koydular önüme bi açtım içini Haydar'ın tıpatıp aynısı olan bir bebek kedi. Meğersem Haydar'ımın yavrusunu alıp getirmişler köyden.
İlk zamanlar çok ürkekti hiç elime gelmedi hiç sevdirmedi kendini ama şimdi
böyleyiz.. Aynı babasına benziyo kerata.. her baktığımda keşke Haydarım da olsaydı diyorum. Zaten bu bebeğin adı da Haydar.. kedi sahibi olmak çok başka bi duygu hele ki benim gibi bi hikayeniz varsa bambaşka..