Sağ ayak bileğimin ve sol el bileğimin kemiği yerinden çıktı. Zor bela da olsa iyi bir çıkıkçı buldum ve dün iş çıkışı gidip ayağımı ve elimi çektirdim. Uzak bi mesafede değildim ama sadece otobüs param vardı. Ve maalesef ki aktarma yapıp iki otobüsle gitmem gerekiyordu. Durağa kadar seke seke gittim otobüse bindim ondan indim aktarma yapacağım durağa kadar da yarım saat seke seke gittim. 30 dakikalık yol bana neredeyse 2 saate mâl oldu, çok fazla yoruldum, zıplamaktan bacağım uyuştu.
Zoruma giden kısım yorulmam değil babamın arabası olduğu halde arayıp gel beni al diyemiyor olmam. Bu saatte seni hastaneye götüremem yarın kendin git dediği gün babam öldü, allah rahmet eylesin. Eve geldiğimde yemek yoktu üstelik annemler de yoktu. El gibi arayp geçmiş olsun bile demediler ve bugün öğle yemeği + kahve yapmadığım için annemden laf yedim. Allah rahmet eylesin, annem de öldü.
Ben onlar için yokmuşum zaten. Olsaydım annenin vicdanı sızlamaz mıydı? Ya da babam kızım yolun ortasında kalma gelip seni alayım demez miydi? Olsaydım derdi. Olsun yine boşvereyim ben, bitti zaten...
Naçizane özetlemek istiyorum; yardım edebilecekken, kimse benim için elini taşın altına koymuyor, başkası olduğu zaman bir saniye düşünmeden herkes beni harcıyor. Hoş istesem de kimse benim için elini taşın altına koymaz zaten.
(bkz: yaralı parmağa işememek)