çok sevgili aileme kocaman teşekkür etmek isterim çünkü hiç aile gibi hissettirmedi bu ev ve içindekiler, travmalar yarattılar ve mental sağlığımla oynadılar. fiziksel şiddet bir süre sonra kesilse de gölgesi kapıdaydı sanki hiç terk etmedi bizi. tedavime de engel oldular onun derdini de ben çekiyorum. sayelerinde her gün karşıdan karşıya geçerken bile, kendime meyve dilimlerken bile hayatıma son verme dürtüsüyle yaşıyorum ama o da olmuyor işte. sağ olsunlar gerçekten, ben gideyim de onlar sağ olsun önemi yok.