geçmişte yaşanılan tüm güzel anların bir ilhamı olarak geleceğe özlem duyan insanlarız.
yaşadığımız anılar, bize daha güzellerini yaşamak için neredeyse zorunlu hissettiriyor. insan geçmişten çok geleceğine üzülüyor zaten bi noktadan sonra. yaşadıklarımızdan çok yaşamak istediklerimize özlem duyduğumuz andan itibaren vücudumuz dopamin salgılıyor. çünkü biliyoruz ki o hayal sadece o kişiyle, o yer sadece o yolla, o yemek sadece o kaşıkla olacak. öbür türlüsüne hiçbirimiz hazır değiliz ki.
bize kalansa özlemini duyduğumuz günleri geride bırakırken harcadığımız zamanın verimsizliği. robotlaşmaya başlamış bu insanlar arasında hâlâ bunu yaşabiliyorsak şanslıyızdır belki de...