normalde ne eve ne eşyalara anlam yükleyen birisiyim ama hayatıma hiç beklemediğim bir anda doğan güneşim sayesinde eve çıkmıştım. farklı şehirlerde üniversiteyi okusak bile ayda birkaç gün aynı evde kalmak beni mutlu ediyordu. kısa bir süre içerisinde tek yaşadığım evim, birdenbire evimiz olmuştu. şimdiyse aynı evin içerisinde tek başımayım. evden çıkmam gerekiyor ve gözlerimden yaşlar süzülerek eşyaları toparlıyorum. ilk geldiği günkü heyecan yerini son günün hüznüne bırakıyor.