garip bir his.
bugün ilk kez lisede kapısından beraber girdiğimiz üniversitede, sevgilimin mezuniyetine katıldım. beraber çalışmıştık tüm sene lise son sınıftayken. ben kazanamadım o kazandı. o üniversitede neler yapacaktık oysa ki. hiçbirini yapamadık. dersten derse koşamadık, beraber aynı derslere çalışamadık çimenlerde uzanıp hayaller kuramadık. ben onun ders notlarını anlayamadım. defalarca bakmama rağmen hiçbir şey ifade etmediler bana. beraber yemek yiyemedik kepimizi atamadık. lise sıralarında kurduğumuz hayalleri bugün o tamamladı bensiz hem de derece ile.
kendimi hem delicesine mutlu hem de delicesine üzgün hissettim. bir anlık bir sınav belki ama herkesin hayatını nasıl da değiştiriyor. onunla birlikte kazansaydım şu an mezun olacaktım ben de. daha da önemlisi mezun olmayanları mezuniyete almadılar. ben çok uzaklarda kaldım o kepini attı. hatta ekrandan mezuniyeti görmemize bile izin vermediler. başka birileri alkışladı onu. ben alkışlayamadım.
içimde tarifsiz bir gurur, hüzün, sevinç, kırgınlık, hüsran var. daha nice başarılar tatsın inşallah ömründe. ama içten içe "benimle" diye de dua ediyorum. öteki türlüsü çok zor oluyor çünkü.