Gitgide hızlanarak yükselen bir durum bu bende.
Evdeyken çevreden gelen sese, komşunun kedisine, sokaktaki çocuk bağırmasına tahammülüm yok. Kendimi sokağa atsam vitrin bakmaya kalabalığa tahammülüm yok. İnsanlar üzerime üzerime geliyor herkes maskesiz bağıran çağıran Suriyeliler Afganlara tahammülüm yok. Deniz kenarına insem deli gibi esen rüzgara tahammülüm yok. Etrafımdan ses bombasıyla geçen ne olduğu belirsiz ergen tayfaya tahammülüm yok. Hiçbir şeye katlanamaz hale geldim. Ne oldu da ben böyle biri oldum bilmiyorum. Çok zorlanıyorum. Her şeyden nefret etmek ve bunları kendimden uzak tutarak yaşamak çok zor.
Bazen bu kadar söylenme sakin ol diyorum ama nafile. İçimde fırtınalar kopuyor tüm bu kargaşa içinde. Ya beş dakika bankta oturup etrafi izlemek istiyorum başıma gelmeyen dilencisi kalmıyor. Kendi kendine kalmak neden bu kadar zor?
Huzuru içimde bulacağım ama ona bile müsade etmiyorlar neden neden neden?
Bıktım her şeyden. İç dünyama kaçıp orada yaşamak istiyorum. Gerçek hayattan bıktım.