Zor geliyor mutlu olmak. Durmuyor üzerimde işte,bilerek engel oluyorum. Ben bıraktığımda (her şey için kötü hissetmeye yer arıyorum zaten) güzel bir şey daha olmuyor ki. Ben bana iyi gelmiyorum. Öyle çok kötü de değilim, büyük bir sorunum yok Allah kahretsin ki yok... Ve ben yine iyi değilim. Sanki tüm normallikler alışılmadık bir sıradanlığa bıraktı kendini. Sıkıldım şu ruh hallerini çözememekten,kendine yer bulamamaktan, kendinden emin olmamaktan, sokaklarda insanların arasında yer bulamamaktan, kendimle başa çıkamamaktan,anlamdıramamaktan, kandırmaktan; kendimi kandırmaktan, alışmaktan...
Beyninizde dönen düşünceler yolunu biliyor mu sizde,peki normalinin ne olduğunun farkında mısınız? Ben anlamıyorum.
Yabancılığa alışır mıyım? Kendime duyduğum bu yabancılığa da alışır mıyım?
Zaman geçiriyorum şuan sadece, kim bilir net olarak ne için.
Saçma ve zorlama bir bağlama gibi görünebilir ama bu anlatamamak değil mi? Çünkü anlatabileceğim pek biri yok, zaten önce kendime anlatmalıyım değil mi? Kendime anlatamadığımda yetişecek birine de rastlamadığıma göre... böyle.