5. sınıfa yeni geçtiğimde kendi isteğimle kapandım. müdür yardımcımız aşırı karşıydı başörtüsüne ve anlam veremediğim bir şekilde kin duyuyordu. kapalı hocaların okula gelince başını açıp çıkışta kapanıp öyle gittiği zamanlar..
aynı yıl okulda sergi olacaktı ve hazırlıklar yapılıyordu. okul çıkışından sonra yardım etmek isteyenler gelebilir falan demişlerdi. biz de bi' arkadaşımla üstümüzü değiştirip gelmek için sözleştik. eve gittim taktım örtümü buluştuk, okula geldik. kapıdan içeri girdim etrafa bakarken müdür yardımcımızın bana doğru geldiğini gördüm, o kadar sert bakıyodu ki hemen dışarı çıktım. yanıma geldi, aramızda geçen konuşmayı aynen aktarıyorum:
+minik ne işin var burda?
-sergiye geldik hocam.
+bu halde mi?
-nasıl yani?
+o kafandakiyle buraya giremezsin.
-tamam.
arkadaşımı orda bıraktım farkında olmadan. merdiven basamaklarını gözlerimin buğusundan görmekte çok zorlanıyodum. ama kendimi öyle bir sıkıyorum ki sesim çıkmasın diye.. sürekli kendime "dur bi eve gidelim o zaman istediğin kadar ağlarsın" diyorum. bi' anda karar değiştirdim. yakında kuzenlerimin evi vardı ablam da ordaydı. ağlayarak onların yanına gittim. eve girdiğim an 'noldu' diye hemen yanıma geldiler. hıçkıra hıçkıra ağlamaktan anlatamadım bile. sonra da yine ağlayarak uyuduğumu hatırlıyorum. hayatımın en kötü günü olabilir hatta olabilir değil en kötü günüydü.
düşünsenize küçücüksünüz ve sizden sırf inandığınız şey için nefret eden kocaman bir adam var karşınızda.
aradan baya zaman geçti. başlarda hiç muhattap olmadım kendisiyle. sonralarda yasağın kalktığını doğrulamak için ilk gidip ona sormuştum. cevap vermedi bile. ertesi gün de başımı kapatıp öyle gelmiştim. başlarda herkes bana bakıyodu okulda. sonrasında benden görüp kapalı olanlarda örtünüp gelince zamanla alıştılar.
şimdi ona sorsan asla hatırlamaz bu olayı ama benim aradan ne kadar zaman geçerse geçsin hala aklıma geldikçe gözlerim dolar.
ek bilgi: 8'i sınıf birinciliğiyle bitirip ve
teogda da çalışanlara oranla çok daha yüksek alınca ilk tebrik edenlerden biriydi.