Yakınlardaki bir mezarlığa arada bir giderim, hiç tanıdığım falan da yok. Dolaşırım aralarda, konuşurum kendi kendime, bazen gülerim hallerine bazen ağlarım ama en çok dokunan bana çıkıştaki bebek mezarlıkları olur, üzerlerindeki çamura bulanmış oyuncaklar, mezar taşlarındaki yazılar, o minik kabristanlar...
Adeta birebir canlanır gözümün önünde o annelerin haykırışları, ağlayışları, masumcuklarını iki metre toprağın altında bırakmak zorunda kalışları, evlerine geldiklerinde o sessizliğin, evlatlarının eksikliğinin hançer gibi kalplerine saplanışı...