mezun olmak

Evet arkadaşlar uzun, upuzun, çoğu zaman travmalarla dolu, ara sıra da mutlu olduğum, bol kazıklar yediğim eğitim öğretim hayatım bugün son buldu. Evet, mezun oldum! Artık öğrenci değilim... Üniversite hayatım tam istediğim gibi geçti, ne eksik ne fazla tam da planladığım gibi bitti. Fakülteye ilk girdiğim andan, son çıkışım olduğunu bilmediğim o ana kadar her şey istediğim gibiydi. Sonrasında zaten pek okuyordum sayılmaz. Böyle yazınca da aşırı mutlu ve eğlenceli geçirmişim gibi oldu ama öyle değildi istediğim. Üniversiteye korkunç bir ruh hali, travmaların etkileri ile başladım. Hiç samimiyet kurmayacağım, sadece kendime odaklanacağım, insanların ne dedikleriyle ilgilenmeyeceğim, hırpalanmış psikolojimi düzelteceğim, sakin sakin kendimle vakit geçirebileceğim, kısacası kendim için iyileşme süreci olmasını istediğim bir 4 senem olsun istedim. Tam da öyle oldu. Arkadaşım vardı elbette ama sıfır samimiyet kurdum, kendimi dinlemeye ve iyileştirmeye odaklandım, arkamdan konuşan çok insan oldu ama dönüp tek bir laf bile etmedim çünkü bu polemiklerin içinde olmak istemedim hiçbir zaman. Velhasıl kelam son derece sakin, okul ve ev arasında (çoğu zaman okuldan kaçıp eve geldiğim) bir üniversite hayatı geçirdim. Mutlu muyum bilmiyorum ama huzurluyum. En azından bu sefer hiçbir pişmanlık yaşamadığım için kendimi tebrik ediyorum. Pişman olduğum bir şey yok ama sadece bir keşkem var o da en yakınım, kıymetlim, en sevdiğim arkadaşımla farklı şehirlerde okumamız. Keşke beraber okusaydık ve ben bu dört sene boyunca her gün onun yüzünü görseydim. Ama nasip değilmiş. Olsun, o mutluydu ve benim için en önemli şey buydu. Bundan sonrası ne olacak bilmiyorum. Çalışıp çabaladığım bu meslek bana ne getirecek bilmiyorum, bu mesleği icra edebilecek miyim bunu da bilmiyorum. Kendimi yeterince büyümüş de hissetmiyorum. Ama işte, bitti. Tek isteğim mesleğimin hakkını vermek, o minicik yüreklere dokunabilmek, onlara sevgiyi öğretebilmek ve her zaman yanlarında olmak. Umarım bunu başarabilirim. Çünkü beni 4 senedir hayata bağlayan tek şey kendi Buğra'mı kurtaramasam da başka Buğra'ları kurtarabilme düşüncesi. Hiçbir öğrencimin akranına zorbalık yapmasına izin vermeyeceğim çünkü benim bakmaya kıyamadığım çocuk hiçbir çocuğun yaşamaması gereken şeyleri yaşadı ve kimse onu görmedi. Keşke çocukların acı çekmeyeceği bir dünya oluşturabilseydim ama maalesef böyle bir şey mümkün değil. Bu yüzden en azından elimden geldiğince çocukların acılarını görebilecek ve yardımcı olabilecek bir öğretmen olmaya çalışacağım. Bu da kendime en büyük sözüm olsun.