Kendimi tanimlarken kullandığım gurur duydugum kelime! idi. Sanırım beni yalniz birakan kelime.
Hepimiz cocukluktan beri bununla yetistirildik. Ask mesk isleri, gonul isleri ayip günah diye. Büyüdüm büyüdüm hepsi ilkem oldu. Başka türlüsü icime sinmez oldu. Anne baba hesabi degil vicdan hesabima dönüştü. Baktim benim gibi yetisen herkes aşmış bu durumu. Kimse vicdanıyla tartışmiyor. Başta kızdım nasil olur dedim. Sonra o insanlar daha da büyüdü, ben de büyüdüm. Onlar evlendi. Aile kurdu. Ahlak dersi veren tüm aileler onlarin gecmiste ne cok istendiginden, nasil canlar yaktigindan, kimlerle gezdiginden hava yaptilar. Bense vicdanimla yapayalniz kalan oldum. Ahlakimla oturdugumun bir de dalgasını gectiler. Önce beynime sokup, sonra çıkmamı istemisler meger.
Çıkamadım. Hala cogu seyden korkuyorum. Hala vicdanima hesap veremeyecegim seyleri yapamiyorum. Bu yuzden yalnizim. Bu yuzden kimse beni istemiyor. Ben kimseye izin veremiyorum.
Ailem beni boyle yetistirdi ve ben yalniz kaldim. Simdi de bu yalnizlik icin suclaniyorum.
Çok yazık. Giden gencligime, hic yaşayamadıgim guzel anılarla çok yazık oldu.